Χαμόγελο

Καλησπερα μετα απο καιρο. Η εξεταστικη τελειωνει σε λιγες μερες  (Τελος του μηνα πρωτα ο Θεος) και θα επιστρεψουμε με πολλες απροσμενες σκεψεις (μιας και περασε μεγαλο χρονικο διαστημα απο τοτε που ανεβηκε η τελευταια σκεψη). Προς το παρον μεχρι να ερθει η καλη ωρα, σας παραθετω ενα ποιημα απο τον Καρυωτακη

Χωρίς να το μάθει ποτέ, εδάκρυσε,
ίσως γιατί έ π ρ ε π ε να δακρύσει,
ίσως γιατί οι συφορές έ ρ χ ο ν τ α ι.

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι·
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη·
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη

Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες

που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.