Σκέψεις: Σεπτέμβριος 2010

Στο ταξιδι στην Ιθακη κουπι να τραβηξεις
Όλα τα προβληματα που θα βρεις να αντιμετωπισεις
με χαρα ολη τη ζωη σου να γεμισεις
και πανω στη γη σαν λουλουδι να ανθισεις
μπορεις ευκολα την ανοιξη της φυσης να μυρισεις
ολο το κοσμο με αγαπη να πλυμμυρισεις
τα βλεμματα του κοσμου μαγνητιζεις και από την ομορφια σου ξεχωριζεις
ένα ομορφο ερωτικο συνδυασμο προς τη ζωη βγαζεις
οποτε το χαμογελο σου βλεπω στη κορυφη με ανεβαζεις
μοιαζεις με Αγγελος Κυριου που στη Γη εχει κατεβει
και μενα η γοητεια σου συνεχεια με παρασερνει
τα χειλη σου θυμιζουν κοκκινο τριανταφυλλο μικρο
οπου ανθιζει και γεμιζει με χρωματα τον ουρανο
ακομη και όταν μεθω σκεφτομαι ένα κοσμο ονειρικο
θελω μεσα στη δικη σου αγκαλια να χαθω
να ξαναγινω παιδι μικρο και να ερωτευτω

όταν νοιωσεις το κρυο παρε τον Ηλιο αγκαλια
γιατι εγω δεν μπορω να κανω τιποτα αφου τωρα ειμαι μακρια
το ξερω εκανα και εγω πολλα λαθη
παντρευτικα την τρελα μου και εριξα τον εαυτο μου στον Αδη
οπου εκει εκανα συντροφια με τις τυψεις και την μοναξια κάθε βραδυ
γευτικα το ποταμι της αμαρτιας και με εβαλε ο διαβολος σημαδι
με τα δακρυα μου μπορω να ποτισω ολου του κοσμου τα ανθη
τελικα αλλαξαμε δρομους για την διαφορετικοτητα που ειχε η αγαπη
ενώ οι υπολοιποι ανθρωποι τη γνωριζουν σαν μια οφθαλμαπατη
δεν ξερω τελικα αν καταφεραμε κατι με αυτό
συνεχεια μεσα στις σκεψεις μου σε αναζητω
το ξερω ότι χωρις να το θελω σε πληγωσα
μα μολις τον εαυτο μου αντικρισα την καρδια μου ερημωσα
μου ειχαν γινει όλα μια εμμονη ιδεα
και μετα από λιγο καιρο εγιναν όλα τα μοιραια
μερικες φορες παυουμε να χαμογελαμε
καθως χανουμε τους ανθρωπους που αγαπαμε
θελω πολύ να διορθωσω τα σφαλματα που εκανα και να ξεκινησω από την αρχη
για να πει αυτό που θελει η ψυχη ένα στυλο και ένα χαρτι αρκει
σου ευχομαι ολο το κοσμο να γυρισεις
και μαζι με αγγελους και ξωτικα να γνωρισεις
γιατι στο κοσμο των ανθρωπων δεν θα βρεις λυσεις
την αγαπη απλοχερα να αναζητησεις
ποσο ομορφο είναι να εκφραζεις τα συναισθηματα στον ανθρωπο που αγαπας
και ποσο ωραια φαινεσαι όταν χαμογελας
όταν βρεθεις στο σκοταδι απλως κοιταξε τα αστερια
θα σου δειξουνε το φως απλωνοντας τα χερια
με ένα ποιημα σου να διωξεις του κοσμου τη μιζερια
μεσα στο σκοτεινο δωματιο της ψυχης μου νοιωθω να καιγομαι
και η ομορφη νεραιδα να σκουπιζει το δακρυ μου οταν κλαιγομαι
στη παραλια από πετρες εφτιαξα μια καρδια
σε περιμενα πως και πως στην αμμουδια
σαν γοργονα να βγεις μεσα από της θαλασσας τα βαθεια
μα εχει περασει η ωρα και το φεγγαρι μπηκε στη θεση του πια
υπαρχουν μερη με στολιδια λαμπερα μερικες φορες αναπολω τα παλια
όπως τοτε όταν ειχαμε πρωτομιλησει εκεινη τη στιγμη
οπου εμοιαζε με βολτα μεσα στην εξοχη
θελω τοσο πολύ να βρεθουμε και να τα πουμε μονομιας
δεν θα ξεχασω ποτε τη λιμνη της αληθειας και της ομορφιας