Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Σκέψεις: Το κύκνειο άσμα!



Καλησπερα καλησπερα

Λενε πως ο ερωτας είναι τυφλος και δεν εχει λογικη. Εγω ειπα ναι καθως το εζησα από πρωτη ματια. Ειμαστε φτιαγμενοι από σαρκα και όμως πολλες σχεσεις που εχουμε με ανθρωπους που αγαπαμε είναι μαρμαρινες. Πως γινεται αυτό? Ισως ο εγωισμος να προδιδει τους εαυτους μας και να χανουμε την επαφη μας με τον συνανθρωπο. Για εμας υπηρχε η αγαπη, μονο που την εβλεπε ο καθενας από άλλη οπτικη γωνια. Ετσι λογω της διαφορετικοτητας που ειχε βρεθηκε μια πινακιδα στο δρομο οπου εγραφε “Εδώ χωριζουν οι δρομοι σας“. Και ετσι εγινε, ειχαμε  πει ότι δεν θα αφησουμε την διαφορετικοτητα να χαλασει όλα αυτά που ζησαμε, αλλα όπως περνουσε ο καιρος , δυστηχως δεν γινοταν αλλιως. Σε καποια στιγμη το εβλεπα να ερχεται.  Hταν κατι που ερχοταν από μονο του και κάθε φορα που τσακωνομασταν μας προειδοποιουσε. Ειχες πει ότι δεν αφηνες κανεναν ερωτα να πατησει πανω αλλα αυτό δεν μας το εγγυάται κανεις. Επισης ειχες πει ότι δεν ειχες κανεναν αλλον ανθρωπο που σε αγαπησε τοσο πολύ μα ολο και καποιος θα βρεθει στο μελλον να σε αγαπησει πιο πολύ από μενα και να σου δωσει αυτά που σου αξιζουν. Εγω αντιστοιχα ειχα πει ότι δεν πρεπει να καταστρεψουμε αυτό που αγαπαμε και όμως να που μερικες φορες χρειαζεται ώστε να κλεισει ενας κυκλος και να ανοιξει ενας νεος. Όλα τοσο ομορφα λογια που βγαινουν εκεινη τη στιγμη μα το μελλον φερνει διαφορετικα πραγματα.

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Σκέψεις: Σεπτέμβριος 2010

Στο ταξιδι στην Ιθακη κουπι να τραβηξεις
Όλα τα προβληματα που θα βρεις να αντιμετωπισεις
με χαρα ολη τη ζωη σου να γεμισεις
και πανω στη γη σαν λουλουδι να ανθισεις
μπορεις ευκολα την ανοιξη της φυσης να μυρισεις
ολο το κοσμο με αγαπη να πλυμμυρισεις
τα βλεμματα του κοσμου μαγνητιζεις και από την ομορφια σου ξεχωριζεις
ένα ομορφο ερωτικο συνδυασμο προς τη ζωη βγαζεις
οποτε το χαμογελο σου βλεπω στη κορυφη με ανεβαζεις
μοιαζεις με Αγγελος Κυριου που στη Γη εχει κατεβει
και μενα η γοητεια σου συνεχεια με παρασερνει
τα χειλη σου θυμιζουν κοκκινο τριανταφυλλο μικρο
οπου ανθιζει και γεμιζει με χρωματα τον ουρανο
ακομη και όταν μεθω σκεφτομαι ένα κοσμο ονειρικο
θελω μεσα στη δικη σου αγκαλια να χαθω
να ξαναγινω παιδι μικρο και να ερωτευτω

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Σύνδεσμος Ειλικρινών Βιομηχάνων (Μια εναλλακτική διαμαρτυρία)

Μια ομαδα νεων αποφασισε να κανει μια διαφορετικη πορεια ξεχωριστη απο τις αλλες

Το βιντεο ειναι μια μικρη απολαυση και πραγματικα αξιζει να το δειτε και σιγουρα θα σας κανει να γελασετε.

Πολλοι λενε οτι αυτος ο τροπος διαμαρτυριας μπορει να ειναι αποτελεσματικοτερος απο τους συνηθησμενους τροπους που ξερουμε. Οτι και να σημαινει παντως ειναι ενα πολυ ωραιο οπτιακουστικο περιεχομενο!

Απολαυστε το


Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Καλα Χριστούγεννα με ενα μελοποιημένο ποιημα "Η παραισθηση της λιμνης" (Νικολας Razastarr)

Επειδη ειναι απο το myspace ηχογραφημενο το κομματι καλο ειναι να δυναμωσετε τα ηχεια σας ωστε να το ακουσετε πιο καλα και πιο ευχαριστα


Καλα Χριστουγεννα!!!!




ΣΤΙΧΟΙ


Στο δρόμο του συνάντησε μια λίμνη...
Καιρός να ξαποστάσει... να πιει νερό...
Κι εκεί κανείς δεν ξέρει αν ονειρεύτηκε ή είδε αυτά πραγματικά..
Το μόνο που ξέρουμε είναι αυτά που μας είπε..
Πως ήταν λέει μπροστά στη λίμνη εξοντωμένος απ το ταξίδι...
Με τα μάτια κλειστά... κι άκουσε λέει φωνές παιδικές
να τον καλούν να γυρίσει στο φως να κοιτάξει
τις νεράιδες και τα ξωτικά των παραμυθιών που ζουν στα δέντρα, στα βάθη του πράσινου ορίζοντα...
Στα πέλαγα του δάσους αρμενίζουν οι σκέψεις τώρα...
Τα κρυστάλλινα νερά δείχνουν διαμάντια ουτοπίας ξακουστής..

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

E ουρανε καθισε μαζι μας (Για οσους δεν ξεχνανε)

Θυμαστε τη συλλογη legend rocks οπου ειχε πρωτοβγει το 98. Τοτε με de facto, νιπτω τας χειρας, μονταζ κτλπ? Προχτες ακουσα ενα κομματι απο το δευτερη συλλογη που ειχα να το ακουσω περιπου 10 χρονια. Ας θυμηθουμε τα παλια





Ε ουρανε καθισε μαζι μας, κατσε να ακουσεις μια πενια
Φιλε παλιε, μην προσπαθησεις να μας κερασεις μαχαιρια

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

31 χρόνια πριν... το Νομπέλ Λογοτεχνίας στον μεγάλο Ελύτη



Ήταν 10 Δεκεμβρίου του 1979, όταν o Οδυσσέας Ελύτης παρέλαβε το Νομπέλ Λογοτεχνίας από τα χέρια του Σουηδού βασιλιά Κάρολου Γουστάβου. Και μ' εκείνη την καθιερωμένη, από το πρωτόκολλο, ελαφρά υπόκλιση ευγενείας, «ο ποιητής του Αιγαίου» ύψωνε την Ελλάδα στους γαλαξίες του λόγου.

Σήμερα, τριάντα ένα χρόνια μετά, το όνομα «Ελύτης» αντιφεγγίζει στη γη της παγκόσμιας ποίησης. Δεκαέξι χρόνια μετά τον θάνατό του, (18 Μαρτίου του 1996, από ανακοπή καρδιάς) ο ποιητής είναι εδώ. Τραγουδιέται. Διαβάζεται. Μελετάται. Το όνομά του διαπέρασε τον χρόνο: «Έχει κι θάνατος τη δικιά του Ερυθρά Θάλασσα» .

Ο κατά κόσμον Οδυσσέας Αλεπουδέλης, του Παναγιώτη και της Μαρίας Βρανά, με πατρική καταγωγή από την Παναγιούδα Λέσβου, γεννηθείς στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο Κρήτης, το τελευταίο παιδί από τα έξι της οικογένειας, ο γιος που αρνήθηκε να συνεχίσει το πατρικό εργοστάσιο σαπωνοποιίας και πυρηνελαιουργίας, πήρε δικό του όνομα για να πορευτεί στον δρόμο της ποίησης.

Το «Ελύτης», γράφει ο μελετητής του Μάριο Βίτι, αποτελεί συνδυασμό της συλλαβής που προέρχεται από τις λέξεις «Ελλάδα», «Ελευθερία», «Ελένη» και της γενικής τοπωνυμικής κατάληξης των ονομάτων, όπως «Πολίτης». Είναι ένας ιαμβικός τρισύλλαβος, με ένα υγρό «λ» και γοητευτικό μουσικό τονισμό.


Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Σκέψεις: To ταξίδι στη αιώνια γαλήνη



Ηταν ενα ομορφο  απογευμα ο καιρος καλος μας αφησε να κανουμε αυτα που θελαμε. Σε λιγη ωρα θα πηγαιναμε στ χωρο οπου επαιζαν ενα απο τα αγαπημενα μας συγκροτηματα. Θα παιζαν σε συναυλια μετα απο 2 ολοκληρα χρονια και με την αγωνια ζωγραφισμενη στα προσωπα μας οχι μονο γιατι μας ελειψε το συγκροτημα να τους δουμε  live αλλα και το οτι θα εβγαζαν σε λιγο καιρο cd, περιμεναμε πως και πως να δουμε πως θα ειναι τα καινουργια τραγουδια. Μπαινουμε στο συναυλιακο χωρο οπου κρατωντας λιγη μπυρα και ακουγωντας μουσικη που επαιζαν τα προηγουμενα συγκροτηματα προσπαθουμε σιγα σιγα να ζεσταθουμε και να εξοικοιωθουμε με το κλιμα το οποιο επικρατουσε



Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Σκέψεις: To κατι στη ζωη μας


Ενα πρωινο ξεκιναει σε ενα διαφορετικο μερος σε σχεση με τις αλλες μερες. Το πλοιο κατεφτασε επιτελους στο λιμανι. Πατωντας το ποδι εβλεπες το γκριζο να ειναι τριγυρω σου. Νεοκλασικα κτιρια ξεβαμμενα επηρεασμενα απο την οχι και τοσο ομορφη αγκαλια του νεφους και της σκονης. Φτωχοι στο δρομο να κοιταζουν αναμεσα στα σκουπιδια να βρουνε κατι σημαντικο για αυτους. διπλα ανθρωποι με το αγχος και το στρες εμφανες στα προσωπα τους να προσπαθουν να προλαβουν το λεωφορειο. Ο ενας να κοιταζει τον αλλον με μισο ματι σαν να νομιζει οτι παει να τον κλεψει. προσωπα θλιμμενα και σκυμμενα να περπατανε στο δρομο χωρις να ξερουν τι θελουν Μαλλον αυτη η ατμοσφαιρα της πολης τους εχει επηρεασει. Ισως ακομα πιο πολυ ολες αυτες οι ασχημες συγκηριες που γινονται στην εποχη μας με την ανεργια την οικονομικη ανασφαλεια και διαφορα αλλα. Ειπα μεσα μου ευτυχως που δεν ζω μεσα στη πολη αυτη να ειμαι και εγω σαν εναν απο αυτους. ομως μπορει να ειμαι σε καποια ησυχη πολη και να ειμαι δυσαρεστημενος με τον εαυτο μου. Μετα απο λιγο ειδα ενα καλο μου φιλο και με αφορμη αυτο που αντικρισα το πρωι του ειπα να ερθει μονιμα σε καποιο αλλο μερος που δεν θα εχει αυτο το δυσαρεστο κλιμα. Μου απαντησε δεν θελω να φυγω εδω εχω τα παιδια που ειναι προσκοπακια και τα προσεχω και τα αγαπω παρα πολυ και απο την αλλη εχω τη μπαντα οπου παιζω μουσικη και με τα παιδια περναω υπεροχα.

Ναι αυτος ο πολυ καλος μου φιλος δεν ηθελε να φυγει γιατι ειχε κατι το οποιο τον εκφραζε  ξεχνουσε τα δικα του προβληματα τον εκανε να  χαμογελαει και να περναει ομορφα. δεν επηρεαζοταν τοσο πολυ απο το κλιμα της πολης

Εσυ εχεις αυτο το κατι ωστε να ξυπνησεις την επομενη μερα με ενα μεγαλο χαμογελο και αισιοδοξια ωστε να ανοιξεις τα φτερα σου?

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Μαριναλέντα, η Γη της Ουτοπίας

Η Γη της Ουτοπίας, η Μαριναλέντα είναι ένα ουτοπικό χωριό 3.000 κατοίκων στην Ανδαλουσία. Ίσως η προσπάθεια να περιγράψει κάποιος τη διαφορετικότητα του χωριού με όρους πολιτικής και οικονομίας να είναι και δύσκολο και αντιφατικό. Στην Μαριναλέντα ταιριάζουν περισσότερο το παράδειγμα και οι ήρωες ενός κόμικ: Του Αστερίξ.

Ένα τρελό χωριό με τους δικούς του κανόνες μέσα στην αυτοκρατορία του χρήματος. Με αυτοδιαχείριση, κοινοκτημοσύνη και έναν τρελό δήμαρχο, απέναντι στους κανόνες λειτουργίας ενός καπιταλισμού σε βαθιά κρίση.

Η Μαριναλέντα δεν θα ήταν αυτό που είναι, αν ο Γκορντίγιο, στα δεκαεννιά του χρόνια, το 1979, δεν εκλεγόταν δήμαρχος. Η κομμούνα του κλείνει 31 χρόνια ύπαρξης. Την ώρα που η υφήλιος παλεύει με την κρίση, η Μαριναλέντα μοιάζει ένας άλλος κόσμος.

Η Γη της Ουτοπίας καλωσορίζει το «Κουτί της Πανδώρας»




Μαριναλέντα, η Γη της Ουτοπίας from Kouti Pandoras on Vimeo.

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Γυναικες απο την Αφροδιτη Αντρες απο τον Αρη

Μια φορά και έναν καιρό οι ρόλοι ήταν καθορισμένοι. Ο άνδρας είχε το ρόλο του «κουβαλητή» και η γυναίκα είχε την ευθύνη της φροντίδας του νοικοκυριού. Οι ρόλοι όμως άλλαξαν. Η γυναίκα μπήκε στην παραγωγή, αλλά αντέγραψε το ρόλο του άνδρα. Η γυναίκα-στέλεχος επιχείρησης ήταν σκληρή, όπως ο άνδρας πρότυπο και γιατί έπρεπε να αντέξει στην ανδροκρατούμενη αγορά. Στο σπίτι έπρεπε να ξαναπάρει το ρόλο της μάνας, της συζύγου, της ερωμένης. Να εξοικειωθεί με τη φύση της ή ακόμη και με τις ενοχές της.Ο άνδρας δεν μπορούσε να κατανοήσει το νέο ρόλο της γυναίκας, ούτε να αποδεχτεί την απώλεια του παραδοσιακού του ρόλου. Άρχισε να γίνεται παθητικός θεατής της «μετάλλαξης» της γυναίκας και να μπερδεύεται. Την ίδια ώρα, άνδρας και γυναίκα γίνονται θύματα των «πρέπει» της σόου μπιζ. 'Oχι μόνο, δεν ξέρουν ποιοι είναι, αλλά πρέπει να είναι και όπως τους περιγράφουν τα περιοδικά και οι τηλεοράσεις, οι μόδιστροι και οι εταιρείες καλλυντικών. Τί συμβαίνει τελικώς; Γιατί η γυναίκα της δεκαετίας του 'A60 που πέταγε το σουτιέν σε ένδειξη απελευθέρωσης, σήμερα ζητά αγωνιωδώς το επώνυμο σουτιέν που θα αγοράσει;Γιατί ο άνδρας αποδέχθηκε όχι μόνο, έναν παθητικό ρόλο, αλλά και την σταδιακή αποδοχή ενός θηλυπρεπούς προτύπου;Άνδρες από τον Άρη, γυναίκες από την Αφροδίτη;Πόσο ευθύνονται οι βιολογικοί λόγοι για τις διαφορές των δύο φύλων;Φταίει η διαφορετικότητα των εγκεφάλων ή τα ανεγκέφαλα πρότυπα;
Το «Κουτί της Πανδώρας» ανοίγει για τις αλλαγές στους ρόλους της γυναίκας και του άνδρα.



Μερος 1ο





Μερος 2ο


Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Θάλασσα του πρωϊού

Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ' εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωϊού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.
Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ' αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)·
κι όχι κ' εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Έφυγε από τη ζωή ο Λεωνίδας Κλάδος…



Ένας από τους μεγαλύτερους λυράρηδες της Κρήτης, ο Λεωνίδας Κλάδος, έφυγε από τη ζωή σήμερα 12 Νοεμβρίου σε ηλικία 86 ετών. Η κηδεία θα γίνει το Σάββατο 13 Νοεμβρίου στις Μοίρες Ηρακλείου, στις 14:00 το μεσημέρι.
Ο Λεωνίδας Κλάδος γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1925 στα Πλατάνια Αμαρίου. Ήταν γιος του Δημήτρη Κλάδου κτηνοτρόφου από τα Λειβάδια Μυλοποτάμου. Μητέρα του ήταν η Χρυσή Ανδρέου Λίτινα. Έμειναν και έζησαν στα Πλατάνια αποκτώντας 8 παιδιά εκ των οποίων το δεύτερο ήταν ο Λεωνίδας.
Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Πλατανίων, αλλά λόγω έλλειψης δασκάλου παρακολούθησε μαθήματα και σε άλλα δημοτικά της γύρω περιοχής μεταξύ αυτών και αυτό του Μοναστηρακίου. Ήταν εξαίρετος μαθητής, λόγω όμως οικονομικών δυσχερειών δεν προχώρησε στα γράμματα. Οι γονείς του τον προέτρεψαν και πήγε να μάθει την τέχνη του τσαγκάρη στο Βυζάρι στου Κούνουπα του Στεφανή, όπου πηγαινοερχόταν για τρία χρόνια.
Σαν παιδί βοηθούσε στην εκκλησία και ήταν δίπλα στον παππού του από τις Λαμπιώτες Παπα-Γιάννη Σιγανό, ο οποίος διέκρινε από πολύ νωρίς τις μουσικές και φωνητικές ικανότητες του Λεωνίδα και τον προώθησε στο ψαλτήρι. Έτσι λοιπόν η εκκλησία υπήρξε ένα από τα πρώτα του βιώματα, όσον αφορά το χώρο της μουσικής. Ένας άλλος μεγάλος δάσκαλος στη μουσική για το Λεωνίδα ήταν ο θρυλικός Κουρούπης από το γειτονικό Μέρωνα που τον βοήθησε στα πρώτα του βήματα.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Οι Razastarr Live σε Αθηνα και Θεσσαλόνικη 19 & 20 Νοεμβριου


Αναλυτικα το δελτιο τυπου


Η Μονικα Live στο Ηρακλειο


Την Παρασκευή 19 Νοεμβρίου, για μια και μοναδική συναυλία στην Κρήτη εδώ και δύο χρόνια, στον κιν/γράφο Αστόρια, η Μόνικα κ το 8μελές συγκρότημα της θα μας χαρίσει δύο ώρες μαγευτικών ηχοχρωμάτων, παρουσιάζοντας παράλληλα ζωντανά τη νέα δισκογραφική της δουλειά, το EXIT. Οι πόρτες θα ανοίξουν στις 21.00

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

H συγκινητικη ιστορια του Ταξιαρχη Μανταμαδου

ΓΥΡΩ στο 10ο με 11ο αιώνα, όταν το Βυζαντινό κράτος μεσουρανούσε, οι Σαρακηνοί πειρατές βρίσκονταν κι αυτοί στις δόξες τους. Λυμαίνονταν τα νησιά του Αιγαίου, λήστευαν, έκαιγαν κι αιχμαλώτιζαν ανθρώπους, πού τους προόριζαν για τα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής.
    Ή Λέσβος, πλούσια κι ελκυστική, είχε γίνει διαλεχτή λεία των κουρσάρων. Στην τοποθεσία Λεσβάδος, κοντά στο Μανταμάδο, υπήρχε μια αρχαία πολιτεία, ο Στένακας, και όχι πολύ μακριά της ένα μοναστήρι των Ταξιαρχών, πού ή ίδρυση του χάνεται στα βάθη των αιώνων.
    


Το ιστορικό του το μαθαίνουμε από τη ζωντανή τοπική παράδοση, πού έφτασε ως τις μέρες μας.

    Ήταν οχυρωμένο σαν κάστρο με τείχη και πύργο, κι από νωρίς είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον των πειρατών, πού το 'χαν βάλει πείσμα να το πατήσουν.
    Έτσι κάποια άνοιξη, ο αρχιπειρατής Σιρχάν, ένας άγριος και μελαψός γίγαντας, ζωσμένος το μπαλτά και τη σπάθα, κάλεσε το τσούρμο του και τους είπε:
    - Αυτή τη φορά, το δίχως άλλο, θα μπούμε στο μοναστήρι. Εγώ θέλω μόνο το χρυσό ποτήρι, πού λειτουργάνε οι καλόγεροι, για να πίνω το κρασί μου. Όλα τ' αλλά δικά σας.
    Ό ίδιος δεν θα 'παιρνε μέρος στην επιχείρηση. Δεν καταδεχόταν τέτοιες μικροδουλειές.
Έβαλαν πλώρη για τη Λέσβο. Πλησίασαν το μοναστήρι μεσάνυχτα και κρύφτηκαν στα δέντρα.


    Στο μεταξύ οι καλόγεροι, ανέμελοι από την ησυχία του χειμώνα, δεν φύλαγαν το μοναστήρι όπως έπρεπε. Κάποια στιγμή χτύπησε το σήμαντρο, πού καλούσε τους μοναχούς στην ορθρινή ακολουθία. Τα βήματα τους ακούστηκαν ρυθμικά στον ξύλινο εξώστη, καθώς κατέβαιναν στην εκκλησία. Σε λίγο όλα ησύχασαν.
   Τότε o αρχηγός έδωσε το σύνθημα. Ένας πειρατής έριξε το γάντζο, σκαρφάλωσε στα τείχη, πήδηξε στην αυλή και άνοιξε τη μεγάλη καστρόπορτα. Οι κουρσάροι όρμησαν με αλαλαγμούς στην εκκλησία.   Πριν συνέλθουν οι μοναχοί από τον αιφνιδιασμό, περνούσαν από τη ζωή στο θάνατο...
    Ένα δόκιμο καλογέρι, ο Γαβριήλ, βρισκόταν στο ιερό. Γρήγορος κι ευκίνητος, σκαρφάλωσε στη στέγη του ναού. ΟΙ πειρατές τον ακολούθησαν. Τότε όμως ακούστηκε μια δυνατή βουή, και ή σκεπή μετατράπηκε θαυματουργικά σε φουρτουνιασμένο πέλαγος. Πάνω στ' αφρισμένα κύματα ένας πελώριος και αγριωπός Στρατιώτης, με σπάθα πού έβγαζε φωτιές, όρμησε εναντίον τους. Εκείνοι παράτησαν αμέσως όπλα και κλοπιμαία κι έφυγαν πανικόβλητοι.
    Ό Γαβριήλ, ο μόνος πού απέμεινε ζωντανός από την τραγωδία, συγκλονισμένος από το θαύμα του αρχαγγέλου πλησίασε και πρόσπεσε στο εικονοστάσι του. Όταν συνήλθε από την ταραχή, σήκωσε τα μάτια. Αλλά τι πρόσωπο ήταν αυτό; Αν και ζωγραφισμένο, φαινόταν ζωντανό κι είχε μια θεϊκή γλυκύτητα.





Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Κωνσταντίνος Βήτα: ΘΑ ΔΙΑΣΧΙΣΕΙΣ ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Στις 18 Οκτωβρίου το πρώτο του βιβλίο!
Κωνσταντίνος Βήτα:
ΘΑ ΔΙΑΣΧΙΣΕΙΣ ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Ο ιδρυτής των Στέρεο Νόβα σε ένα βιβλίο με στίχους, ανέκδοτα σχέδια, ποιήματα και εικόνες  μέσα από την πορεία του.

μένει μόνο να περάσουμε αυτά τα σύνορα
με οποιονδήποτε τρόπο
και θα αγαπήσεις μαζί μου τον ανοιχτό ουρανό
γιατί η γη είναι πιο όμορφη από εμάς


Στα όνειρα μου συχνά είναι ένας άνθρωπος που πετάει, όταν αποφασίζει να πάει στον κινηματογράφο συνήθως  χάνει το δρόμο και μένει για ώρες στους διαδρόμους ενός σούπερ μάρκετ, μετά βρίσκει μια πόρτα που γράφει έξοδος και όταν την ανοίγει  βλέπει ότι βρίσκεται στην άκρη ενός γκρεμού μα δεν μπορεί να πετάξει και τότε πέφτει, πέφτει, έχοντας το συναίσθημα ότι μισοπνίγεται στον πάτο μιας πισίνας ενός άγνωστου διαμερίσματος.  Ο οικοδεσπότης είναι ένας γερμανός συγγραφέας του 18ου αιώνα  που ζει σ΄ ένα  γυάλινο βάζο μαρμελάδας, γιατί οι γιατροί τού είπαν πως έχει βρογχικό άσθμα.  Όταν αποφασίζει να τον ελευθερώσει και ανοίγει το καπάκι, ο συγγραφέας συρικνώνεται μέχρι που γίνεται ήχος ραδιοφώνου, ένας ήχος που ακούγεται παντού, σε ολόκληρη την πόλη.  Κάτι δεν πηγαίνει καλά.  Διασχίζει τρέχοντας τον κήπο και βγαίνει στους δρόμους. Προσπαθεί να θυμηθεί πού είναι το σπίτι του και πέφτει πάνω σε μία κόκκινη λιμουζίνα.  Σωριάζεται.  Ο κόσμος μαζεύεται και όλοι τον κοιτούν.  Είναι σωριασμένος, όμως ξέρει πως αν κουνήσει τα χέρια του θα άρχίσει να πετά πάνω από αυτή την κατακόκκινη κηλίδα, αν μπορέσει να πετάξει στα πέντε επόμενα δευτερόλεπτα…
Όπως το χάος έρχεται μέσα μας για να τοποθετηθεί, έτσι και ο άνθρωπος προσπαθεί μέσα από την καθημερινότητά του να καταλάβει.
Να κάνει συνείδηση την εσωτερική του γεωγραφία, ένα κόσμο από λέξεις και νοήματα που υπήρχαν πριν από αυτόν.
Η σκέψη είναι ένας αγωγός που έρχεται από το σύμπαν. Ο άνθρωπος αγγίζει ένα μέρος της αλήθειας.
Αυτή τη χώρα που καθημερινά κρύβει από τον εαυτό του και τους άλλους.
Όπως η αδυναμία που μερικές φορές μας ξεγελάει και νομίζουμε ότι είναι δύναμη. 
Όπως μια απλή θέση που ο άνθρωπος νομίζει ότι είναι θρόνος. 
Όπως η άγνοια,  που πολλές φορές στη ζωή, μάς εξαπάτησε ότι είναι η γνώση. 
Ο καθένας βρίσκει το σημείο της συναρμογής ώστε να νοιώσει μέρος του κόσμου. 
Τώρα  που περισσότερο από ποτέ μέσα από το κενό η λέξη θέλει να μιλήσει.
Κ.Β.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
γιατί, όταν κοιμάσαι γίνεσαι παιδί
χαρταετός, παλίρροια, ταξιδιάρικο πουλί
μπορείς να καθορίσεις τη ζωή με τη σκανδάλη
να πατήσεις σαν τσιγάρο έναν παραπάνω
μπορείς να πας όπου θες να βρεις ελευθερία
να πετάξεις τα λεφτά σου
σε μια μεγάλη πλατεία
εσύ έφυγες
εγώ είχα μείνει εκεί
μέχρι που έσπασε το χρώμα και ήρθε το πρωί

λίγα λόγια για τον Κωνσταντίνο Βήτα
ο Κωνσταντίνος Βήτα είναι μουσικός.
έφτιαξε το συγκρότημα στέρεο νόβα
τη δεκαετία του 90, συνθέτει μουσική
για τον κινηματογράφο και το θέατρο
όπως και δικά του μουσικά άλμπουμ.
ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Το Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο είναι το πρώτο του βιβλίο.