Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Σκέψεις: Μεσα απο τα ματια ενος παιδιου

Μια καθημερινη μερα σαν ολες τις αλλες ξεκινα. Κατεβαινω στη σταση του λεωφορειου για να παω στο κεντρο της πολης για δουλειες. Μπαινοντας στο λεωφορειο η ιδια χλωμη εικονα οπως καθε φορα. Ανθρωποι να σε κοιταζουν παραξενα, ανθρωποι με κατεβασμενα προσωπα σκεφτομενοι τα προβληματα της εποχης. Το κλιμα με απωθουσε και δεν μου αρεσε αυτο που εβλεπα. Το κλιμα της μιζιερας ηταν εντονο αλλα εμενα δεν με πειραζε καθως εχω μαθει απο αυτες τι καταστασεις και μεσα στο σκοταδι να βρισκω το φως.
Σε μια απο τις στασεις του λεωφορειου ανεβαινει μια μητερα με ενα μωρο  στην αγκαλια οπου καθονται ακριβως στο μποστινο μου καθισμα. Tο μωρο εμοιαζε σαν ενας μικρος αγγελος και αυτο που του ελαμπε παρα πολυ ηταν το χαμογελο του. Αμεσως μια ζωντανια βγηκε μεσα στο λεωφορειο καθως ολοι χαμογελουσαν οταν το εβλεπαν.



 Εριχνες ματιες στους ανθρωπους γυρω του και αμεσως του εκανε χαμογελανε σαν να ηταν κατι μαγικο. Μια θετικη ενεργεια απλωνε πανω τους και τους εκανε ολους χαρουμενους. Εγω που ημουν απο πισω εκανα συνεχεια γκριματσες και αυτο το ανταπεδιδε με ενα ομορφο βλεμμα. Τοτε με αυτες τις αστειες γκριματσες ενιωσα και εγω σαν ενα μικρο παιδι και αισθανομουν ακομη πιο ομορφα μεσα μου. Το μωρο συνεχιζε να ριχνει αφηρημενες ματιες γυρω του μα πιο πολυ κοιταζε μεσα απο το τζαμι σαν να ηθελε να εξερευνησει το κοσμο. Κοιταζε τα δεντρα τα σπιτια και ολη τη διαδρομη με ενα βλεμα εντονο σαν να θελει να αγγιξει αυτο που κοιτουσε.

Ενα παιδι αλλαξε ολη την ατμοσφαιρα που υπηρχε γυρω του, αν γινομασταν και εμεις παιδια ισως αλλαζαμε το κοσμο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου